hiç...

gözlerine bakamıyordum hala.içimde birşey kırılmıştı ve en çokta gözüme yansırdı.bilsin istemedim niye bu kadar kırıldığımı,sorgulamasınıda.üzülmesini de.
çok şey anlattım insanlara ve hep aynı şey oldu.
günlük yaşamımın her karesını anlattım,anlattığımsa hiçbirşey halbuki.anlatmadıgım, anlatamadığım kocaman şeyler var içimde.bilmem belkide bu sebepten dünyanın diliyle konuşuyorum,sonuna dek hemde.gündelik, saçma ve gereksiz ayrıntılar.herkesin bir kaçışı var işte.kaçıyorum içimdeki asıl duygulardan.o kadar çok şey anlatıyorumki kendimden(güya) ,asıl içimdekileri merak bile edemiyor kimse.sıkıldım artık.
bu benim suçum.denedim ,son defa, yine başaramadım.bir çok şey anlatınca hayatın hakkında söz sahibi olmaması elinde değil dostunun ve hemen kendiyle karşılastırma yapmaması.
eksik yanlarına bastırıyor.sen böylesin ben boyle degılım .dost acı söyler .evet acı söylüyor.söyledikleri değil neden söylediği acıtıyor.
hiçbirşey duyamıyorum.uğultudan sessizlik.yaşamı çok abartıyorum.bunu haketmiyor.
ya hiç uyumamalı yada sonsuza dek uyumalıyım.ortada olmak beni mahfediyor.kararsızlığımda.
ama yine de çiçekler güzel kokuyor,dostlarımda...