kendimi bu aralar 2.dünya savaşındaki iwo jima adasındaki japonlar la çıkartma yapmaya çalışan amerikan askerleri arasında kalmış gibi hissediyorum.dün belgeselini izledim ve bir anda evet ben burdayım tam ortada diyiverdim,zira kendimi koyacağım başka bir mecra kalmamıştı.japon askerleri teslim olmamak üzere eğitilmiş ve ellerine 2 el bombası tutuşturulmuş.biri düşman için biride yaralanır veya yakalanırsa intihar etmeleri için.amerikan askerleride japonların teslim olmıyacaklarını bildiği için ya ölecekler yada öldüreceklermiş.politik düşünmeyi bırakıp niye savaştığını bile anlamayan bir sürü askeri düşündüm.2 taraflada empati kurmaya çalışıp barıştırmak istedim ama araya reklamlar girince savaşmaya başlamışlar bile. tabi japonlar adanın altını üstüne getirip tüneller gizli gecıtler kumuştu bile ,amerikan askerleride çıkartma botunda saf saf bekliyorlar,bot deyince ellerinde güneş yağı denizde güneşleniyorlar zannetmeyin ,istiflenmiş balık gibi duruyor yavrucaklar.daha adaya indikleri ilk dakkada açık hedefler zaten tak tak ölüyorlar.orda savaşmış bir asker 'önde japonlar arkadada enkaz araya sıkışmıştık ve bizi kimse kurtaramazdı' diyor hemide yapyaşlı adam o yaşta askere gönderilirmi hiç
2 tarafta hayatta kalmak için öldürmek zorunda kendi söylemleriyle istesekte istemesekte.peki grkm sen bunun neresindesin,yine kendine hangi rolü biçtin diye sormayın.bi kendinize bakın şu yaşamda kalmak için istesekte istemesekte kimleri kırıyoruz kimlerle mücadele ediyoruz.bizi ne bekliyor o adada ve elinizde kaç bombanız var
bak sıkıldım yine şimdi .empati manyağı ben büyük balık küçük balığı yemesin gitsin kendi boyunda biriyle uğraşsın deyip doğanın dengesini bile bozmak isteyebilirim.buzdolabımı bitkisel hayattan kurtarmak için fişini çektim ,otopsiye başlayıp içini boşaltmam lazım.
